Ks. prof. Józef Tischner

Patron Zespołu Szkół  od 2012 r.

W czerwcu 2011 r. po przeprowadzonym w Zespole Szkół w Dobczycach referendum w sprawie patrona szkoły i podliczeniu głosów spośród pięciu kandydatów na patrona największy procent głosów (91,13%) otrzymał ks. prof. Józef Tischner.

Wyniki głosowania w poszczególnych grupach (głosowali : nauczyciele i pracownicy, uczniowie oraz przedstawiciele rodziców) i szczegółowe rozliczenia znajdują się w menu strony szkoły (Patron, zakładka „Referendum”).

Uroczystości towarzyszące oficjalnemu nadaniu Zespołowi Szkół imienia ks. prof. Józefa Tischnera odbyły się podczas obchodów Jubileuszu 50-lecia Zespołu Szkół, 2 czerwca 2012 r.

W trakcie święta szkoły miało miejsce oficjalne nadanie Zespołowi Szkół imienia  ks. prof. J. Tischnera przez starostę Józefa Tomala, a także ceremonia przekazania ufundowanego przez Radę Rodziców a poświęconego w trakcie mszy św. jubileuszowej sztandaru.

W związku z tą okolicznością  odbyły się również „chrzciny”, przybyły z Łopusznej brat ks. profesora, Kazimierz Tischner, szef Stowarzyszenia Drogami Tischnera, przyjął Zespół Szkół, jako 37. placówkę do Rodziny Szkół Tischnerowskich. Dyrektor szkoły Beata Dudek w asyście pocztów sztandarowych szkół tischnerowskich otrzymała kapelusz góralski, symbolizujący przystąpienie do tego grona szkół.

W strojach regionalnych podczas Jubileuszu zaprezentowały się poczty sztandarowe sześciu placówek, które przyjęły już ks. prof. Józefa Tischnera za patrona: Publiczne Gimnazjum w Trzemeśni, SP nr 153 z Krakowa z najstarszym stażem członkowskim i z dyrektorem Janem Hrynczukiem na czele, Szkoły Podstawowe z Rogoźnika i Starego Sącza, Zespół Szkół Podstawowej i Gimnazjum w Ratułowie oraz przedstawiciele Zespołu Placówek Oświatowych im. ks. prof. Józefa Tischnera w Szpitalu Rehabilitacyjnym dla Dzieci w Radziszowie

Dokonano również w holu szkoły odsłonięcia i poświęcenia „Kącika Patrona”, w którym znalazło się  popiersie ks. Tischnera oraz tablica pamiątkowa, wykonane przez prof. Józefa Murzyna, dziekana Wydziału Rzeźby krakowskiej ASP.

„Ks. prof. Józef Tischner to niekwestionowany autorytet duchowy, moralny i naukowy. Jest symbolem wartości i cech, które są drogowskazami dla dzieci i młodzieży na drodze rozwoju i dorastania do samodzielności. Ksiądz Profesor był jednym z najwybitniejszych współczesnych filozofów i teologów, autentycznych mędrców, miłośników dobra, prawdy i piękna. W swoich książkach, publikacjach, homiliach i wykładach odwoływał się nie tylko do zasad etyki chrześcijańskiej ale przede wszystkim do elementarnego poczucia godności i wolności każdego człowieka. Był również wspaniałym nauczycielem i wychowawcą, który stawiał wysokie wymagania sobie, Kościołowi i nam wszystkim. Uważał, że wszelkie działania pedagogiczne powinny wynikać z postrzegania każdej jednostki jako podmiotu. Uczył, że szkoła powinna być miejscem dialogu i wspólnego odkrywania prawdy, którą każdy nosi w sobie. Uczył odwagi, wierności wybranym zasadom i odpowiedzialności. Przez całe życie budował cywilizację miłości, uczył szacunku dla słabych i pokrzywdzonych.”

Życiorys ks. prof. Józefa Tischnera

            Ks. profesor Józef Tischner był wybitnym humanistą, filozofem, duszpasterzem. Urodził się 12 marca 1931 roku w Starym Sączu. Rodzice Józef i Weronika byli nauczycielami. Ojciec pochodził z Sącza, matka z Jurgowa. Dzieciństwo Józef Tischner spędził w Łopusznej - tu ojciec małego Józia otrzymał posadę kierownika szkoły powszechnej. Jesienią 1940 roku Tischnerowie musieli opuścić Łopuszną. Przez pewien czas mieszkali w Rabie Wyżnej i Rogoźniku. W tym okresie Józek uczęszczał do szkoły powszechnej, jednocześnie przerabiając w tajnym nauczaniu materiał pierwszej klasy gimnazjum. W 1945 roku rodzina Tischnerów wróciła do Łopusznej. Józef był już wówczas uczniem gimnazjum w Nowym Targu. Po czterech latach nauki w liceum humanistycznym zdał tzw. dużą maturę. Po ukończeniu szkoły – zgodnie z wolą ojca – złożył papiery na Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zaliczeniu pierwszego roku, w maju 1950 roku wstąpił do seminarium w Krakowie.

        Studiował w najtrudniejszym dla Kościoła okresie w powojennej historii Polski. Na lata te przypada m.in. proces Kurii krakowskiej, uwięzienie Prymasa, internowanie arcybiskupa E. Baziaka oraz usunięcie wydziałów teologicznych z uniwersytetów. Pod wpływem ks. prof. K. Kłósaka J. Tischner rozwijał swe zainteresowania filozoficzne. Wzorem kaznodziei był mu ks. prefekt Jan Pietraszko - późniejszy biskup. Na ostatnim roku uczęszczał na wykłady z etyki społecznej z ks. dr. Karolem Wojtyłą. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1955 roku w Katedrze Wawelskiej z rąk bp. Franciszka Jopa. Rozpoczął studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1955-1957), które kontynuował w Krakowie na Wydziale Historyczno-Filozoficznym UJ (1957-1959). Równocześnie pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Chrzanowie (1957-1959) i parafii św. Kazimierza w Krakowie (1959-1963). W 1963 obronił doktorat u prof. Romana Ingardena na UJ. Od 1963 roku wykładał filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym (później - Papieskim Wydziale Teologicznym, a od 1981 - Papieskiej Akademii Teologicznej) w Krakowie. W 1974 roku habilitował się w ATK. W tym czasie współpracował już z "Tygodnikiem Powszechnym" i miesięcznikiem "Znak" (pierwsze teksty - 1965). W roku 1975 ukazała się Jego pierwsza książka „Świat ludzkiej nadziei”.

            W latach 70. odprawiał w kościele Św. Marka słynne msze dla przedszkolaków. Współpracował z wieloma środowiskami: uczonymi, lekarzami, artystami. Zawsze zaangażowany w sprawy Polski, 19 października 1980 r. wygłosił w Katedrze Wawelskiej głośną homilię do przywódców NSZZ "Solidarność" - „Solidarność sumień”, która dała początek „Etyce solidarności”. Z ruchem tym związał się od początku jego powstania. W 1981 roku był gościem I Ogólnopolskiego Zjazdu Delegatów "Solidarności" w Gdańsku. Od 1982 r. jako kapelan Związku Podhalan zainicjował tradycję sierpniowych Mszy św. w intencji Ojczyzny w kaplicy pod Turbaczem, na które przybywali pielgrzymi z całej Polski. Równocześnie od 1980 wykładał filozofię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie oraz filozofię na Wydziale Filologicznym UJ. Współtworzył również Wydział Filozoficzny PAT (1981) i pełnił funkcję jego dziekana. Od 1985 był profesorem nadzwyczajnym tej uczelni. Wybrany na rektora PAT, odmówił przyjęcia tej funkcji, na rzecz pracy naukowej i duszpasterskiej. Współtworzył Instytut Nauk o Człowieku w Wiedniu (1981). Wielokrotnie uczestniczył w organizowanych przez ten Instytut spotkaniach intelektualistów z Janem Pawłem II w Castel Gandolfo.

            Ksiądz Tischner zajmował się głównie filozofią człowieka i teorią wartości. W swoich książkach, publikacjach, wykładach i homiliach odwoływał sięnie tylko do zasad etykichrześcijańskiej, aleprzede wszystkim do elementarnego poczucia godności i wolności każdego człowieka. Wśród Jego dzieł są m.in.: „Etyka solidarności", „Myślenie według wartości”, „Nieszczęsny dar wolności", „Spowiedź rewolucjonisty", „Czytając Fenomenologię ducha Hegla", „W krainie schorowanej wyobraźni", „Ksiądz na manowcach", „Filozofia dramatu’, "Tischner czyta Katechizm" oraz tomy rozmów „Między Panem a Plebanem" - z A. Michnikiem i J. Żakowskim, „Tischner czyta Katechizm – wraz z J. Żakowskim”, „Przekonać Pana Boga" wraz z D. Zańko i J. Gowinem. Sporym powodzeniem cieszyły się utwory stylizowaną gwarą podhalańską -"Historia filozofii po góralsku". Szeroką popularność przyniosły też ks. Tischnerowi audycje radiowe i programy telewizyjne. Po raz pierwszy ks. Tischner pojawił się w telewizji w maju 1981 roku - po zamachu na Ojca Świętego Jana Pawła II. Potem - dopiero w latach 90.

            Ks. prof. Tischner był laureatem wielu wyróżnień. Otrzymał między innymi: honorowe doktoraty przyznane przez Uniwersytet Łódzki i Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Krakowie oraz nagrody im. Jurzykowskiego, im. S. Kisielewskiego, im. K. Pruszyńskiego. W 1999 roku otrzymał Order Orła Białego. Był cenionym rekolekcjonistą i wykładowcą, który cieszył się uznaniem zarówno najmłodszych słuchaczy, jak i osób starszych licznie uczęszczających na Jego wykłady. W ostatnich latach życia ciężko zachorował na raka krtani. Kolejne operacje pozbawiły Go możliwości mówienia. Mimo to prawie do ostatniej chwili wciąż pisał. Z tego okresu pochodzą przejmujące teksty o Bożym Miłosierdziu. Zmarł 28 czerwca 2000 roku w Krakowie. Pochowany został 2 lipca w Łopusznej.

Ks. prof. Józef Tischner przez całe życie uczył szacunku dla drugiego człowieka. Pełnił rolę wychowawcy Polaków. Jego życie jest dla nas przykładem, jak być dobrym człowiekiem, jak pracować, uczyć się i nauczać innych.

                                                                                                                       źródło: tischner.pl


Hymn Rodziny Szkół Tischnerowskich

Pod Turbaczem ma początek

Nasza Szkół Rodzina.

Tam w muzyce wiatru w bukach

Jest nasza dziedzina.

Tak jak chodził Ksiądz Profesor

stromymi ścieżkami,

Tak idziemy i my dzisiaj,

bo jego śladami. (bis)

I uczymy się od Niego

słuchać głosów świata:

czy to w górach, czy to w mieście,

przez zimy i lata.

I uczymy się miłości

Do Boga i ludzi

By choć jeden człowiek dzisiaj

Radość w sobie wzbudził. (bis)

Każdy dzień to nowe niebo

schodzące na ziemię

w słońcu, w śniegu, w kroplach deszczu,

w uśmiechu i w śpiewie.

Każdy dzień to nowi ludzie

Nowi przyjaciele,

Aby wśród nas miłość rosła

Nie potrzeba wiele. (bis)


Witold Wyspiański

Patron Technikum Elektrycznego w latach 1964 - 1991

             We wrześniu 1964 r. podczas jubileuszu 600 - lecia istnienia Dobczyc ówczesne Technikum Elektryczne - obecnie nasz Zespół Szkół - otrzymało imię Witolda Wyspiańskiego, pierwszego po okupacji hitlerowskiej kuratora Okręgu Szkolnego Krakowskiego.

             Witold Wyspiański (1886 - 1945), bratanek Stanisława Wyspiańskiego był absolwentem Wydziału Filozoficznego UJ (studiował biologię, geologię i mineralogię), w roku 1912 uzyskał tytuł profesora szkół średnich, był m. in. nauczycielem w Brzesku, Jarosławiu i Sosnowcu, a w r. 1938 organizował Stronnictwo Demokratyczne; był współzałożycielem Towarzystwa Naukowego Zagłębia Dąbrowskiego, należał także do Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Przyrodników. Był aktywnym wolnomularzem. W 1924 współzakładał lożę "Staszic" w Sosnowcu, był jej dozorcą (1935–1936), przewodniczącym (1936–1937) oraz mówcą (1937–1938). W czasie II wojny światowej członek tajnej loży "Przesąd Zwyciężony" w Krakowie.

Patron Technikum nr 1 przy Zespole Szkół w Dobczycach został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, opieka nad jego grobem spoczywa na barkach uczniów naszego Zespołu. Od wielu już lat młodzież po opieką kierownika szkolenia praktycznego p. prof.  Wiesława Szymoniaka, w okresie poprzedzającym Dzień Wszystkich Świętych, sprząta grób  patrona, składa kwiaty i zapala znicze.